تازگی ها کتاب بادبادک باز رو خوندم از یه نویسنده ی افغانی به نام خالد حسینی. به نظرم رمان بسیار تاثیرگذار و دل نشینیه و در کنارش نکات پندآموزی هم داره.

یکی از نکات آموزندش برای من جایی بود که پسرکوچولوی داستان که پدر و مادرشو ازدست داده بود، پس از تحمل سختیها و آزار و اذیتهای زیاد، عموی ناتنی شو پیدا میکنه و بالاخره بهش اعتماد میکنه که همراه اون به آمریکا بره. ولی سفارت آمریکا برای دادن ویزا به این بچه یا قبول فرزند خواندگی سخت گیری زیادی می کنه. وقتی عموش بهش میگه که ممکنه کارشون یه مقدار طول بکشه و باید کمی بیشتر این وضعیت رو تحمل کنه، پسرکوچولو قبول میکنه و میگه باشه عیب نداره این وضعیت براش مثه سیب کال میمونه! و بعدش توضیح بیشتر میده که وقتی کوچیکتر بوده یه بار سیب کالی رو خورده و به شدت مریض شده. مامانش بهش گفته بود که اگه صبر میکرد تا اون میوه برسه اینطوری نمی شد. و میگه الان هم هر وقت از ته دل می خوام که چیزی اتفاق بیافته سعی می کنم همون ماجرا رو برای خودم یاد آوری کنم.

به نظر من این درسیه که همه ما باید یادش بگیریم. با عجله کردن بیش از حد همه چیز رو خراب میکنیم. اولین کاری که بهمون پیشنهاد میشه قبول میکنیم. اولین کسی که سر راهمون قرار میگیره و به ما ابراز محبت می کنه، فکر می کنیم بهترین گزینه ی ممکنه به یه چشم به هم زدن وارد زندگی ای میشیم که هیچ پایه و اساس محکمی نداره و با اشاره ای متزلزل می شه و از هم می پاشه.برای قبول شدن در آزمونی تلاش میکنیم و حس می کنیم که تلاش خوبی هم کردیم ولی نتیجه ی دلخواهمونو به دست نمیاریم و از همه چیز، از زمینو زمان متنفر میشیم و ناامید که چرا اوضاع مطابق میل ما پیش نمیره. اگرچه کمی زور داره ولی من به این نتیجه رسیدم که بعضی وقتا همه چیز دست به دست هم می ده که یه اتفاق نیافته (بگذریم که بعضی وقتا هم بر اثر تقلب درست همون یه اتفاق می افته !!) با وجود اینکه ما مقدمات و آمادگی لازم رو برای چیزی بدست آوردیم ولی اون اتفاق نمی افته. بعضیا اسمشو می ذارن بد شانسی ولی من اسمشو می ذارم تقدیر و مصلحت. یعنی به نفع ما بوده که اون اتفاق نیافته و خیلی از ما بعدها دلیلشو فهمیدیم. و اگه با اصرار و پا فشاری بیش از حد خواستمونو بر آورده کنیم چه بسیار پیش اومده که بدبختی و غم و اندوه بیشتر رو برای خودمون به ارمغان آوردیم.